بررسی نقش انجمن های ادبی در تحول شعر معاصر از مشروطه تا 1320

چکیده انجمن ادبی به گروهی از شاعران و ادیبان اطلاق می شود که برای خواندن و بررسی اشعار با هدف معینی گرد هم جمع می شدند. با شکل گیری انجمن های اوّلیه در دربار، شاعران برای دریافت صله و کسب شهرت در این مجالس حضور می یافتند. شکل درباری انجمن های ادبی، در عهد صفوی به مجالس قهوه خانه ای تبدیل شد. تا این دوره، شاعران در مجالس ادبی به همان سبک شعر دور? خراسانی و عراقی گرایش داشتند. با شروع سبک هندی، در مضمون اشعار تحولات عمیقی صورت گرفت، چنان که هر مدیر انجمنی سعی می کرد روش های شعری خود را به شاگردانش بیاموزد؛ بنابراین قالب و محتواهای متفاوتی به وجود آمد. پس از روی کار آمدن سبک بازگشت ادبی، شاعران برای تغییر در روند شعر از سبک هندی به سبک شاعران متقدم، انجمن هایی منسجم تشکیل دادند. در واقع نخستین انجمن های ادبی تکامل یافته از این دوره شروع به کار کردند. با شروع مشروطیت، شعر از یکنواختی گذشته فاصله گرفت و تحولات ژرفی را در خود جای داد. شاعران با تشکیل انجمن های ادبی موثر، بنا بر مسائل عصر ، سیاست و شعر را وابسته به یکدیگر دانستند. این شاعران اشعار را در قالب مفاهیم سیاسی برای درک بهتر افراد جامعه سرودند. تلاش شاعران مشروطه، وارد کردن مفاهیم جدید در قالب شعر گذشته بود. با این وجود انجمن هایی به وجود آمدند که پیروی از سبک گذشته را مانع پیشرفت شعر دانستند. انجمن ادبی تجدّد، خواهان تغییر اساسی در قالب و محتوای شعر بود، در حقیقت شاعران انجمن تجدد بودند که راه را برای ورود نیما و شعر نو آماده ساختند. در عصر رضاشاه که سانسور و ممیزهایی در هم? زمینه های فکری و فرهنگی ایجاد شده بود، از تأثیر انجمن های ادبی کاسته شد و انجمن هایی به وجود آمد که اغلب به پیروی از اشعار کهن پرداختند. در این پایان-نامه سعی کرده ایم که با این موضوع بپردازیم که کدام انجمن ها در تحول نقش داشته اند و کدام در این تحول نقشی نداشته اند.